ซ่อมแซมรัก

ซ่ อ ม แ ซ ม รั ก

 

‘วรุต’ อายุ 38 ปีพอดี ในตอนที่ตัดสินใจทำตามความปรารถนาในก้นบึ้งหัวใจที่ซุกซ่อนไว้มาหลายปี

ร่างสูงใหญ่สาวเท้าตามหลัง ‘สองแม่ลูก’ ไปจนทัน ก่อนเอ่ยเรียกใครคนนั้นเสียงสั่นไหว

“มะลิ ให้พี่ช่วยนะ"

อีกฝ่ายเพียงยืนนิ่ง ประกายในดวงตากลมโตไหววูบ แต่กลับไม่ได้ตอบรับคำช่วยเหลือ

วรุตไม่ได้คาดหวังว่าจะได้รับการจดจำ เขาคลี่ยิ้ม เอื้อมมือไปช่วยถือตะกร้าหวายที่หญิงสาวถือไว้ในมือซ้าย

“สบายดีไหม”

มือขวาของ ‘มัลลิกา’ จับจูงมือน้อยของเด็กหญิงร่างเล็กมัดผมแกละสองข้าง แก้มยุ้ยแดงเรื่อ 

ดวงตากลมโตละม้ายมารดาของแกเบิกมองเขาตาแป๋ว 

หัวใจดวงเดิมของสารวัตรหนุ่มอ่อนยวบ ยอบกายลงตรงหน้าเด็กหญิง 

ระบายยิ้มอ่อนโยนพลางถามเสียงทุ้มนุ่ม

“หนูชื่ออะไรคะ”

เขาพยายามขยิ้มอย่างที่ตนคิดว่าอ่อนโยนที่สุดให้เจ้าตัวเล็ก

เด็กหญิงตัวน้อยยิ้มหวานตอบ มือที่จับจูงมารดาแกว่งไปมาพลางตอบ “มีนาค่ะ”

เด็กหญิงตัวน้อยชื่อมีนา…

“ชื่อเพราะจังเลยค่ะ คุณ… คุณลุงชื่อวรุต หนูเรียกลุงรุตก็ได้ค่ะ”

เจ้าตัวเล็กขัดเขิน ซุกหน้ากับต้นขามารดา แอบมองมาพร้อมยิ้มสดใส

วรุตคลี่ยิ้มกว้างตอบเด็กหญิง ก่อนจะเงยหน้ามองมารดาของเด็กหญิง 

ดวงตาคมกล้าทอประกายสะท้อนความคิดถึงอย่างไม่อาจปิดบัง 

ริมฝีปากหนาสีเข้มขยับเอ่ยเสียงพร่าสั่นเจือความรู้สึกหลากหลายในนั้น

“พี่ยินดี… ยินดีที่ได้เจอมะลิอีกครั้ง…”

              ไม่ว่าเวลาจะผ่านมานานแค่ไหน ใครคนหนึ่งก็ยังฝังลึกในความทรงจำไม่มีวันจางหาย…

คนคนนั้นก็คือเธอ… รักแรก และรักเดียวของเขา

มัลลิกา เอื้อไพบูลย์

ขอบคุณที่คอยติดตามและให้กำลังใจนะคะ   

TB